وقتی یکی با توهمات خودش خوشه و این توهما ضرری به کسی نمی رسونه و فقط باعث خوشی خودش میشه, اصلا انصاف نیست که سعی کنی بهش بفهمونی که همه ی اونا مزخرفن و باید از دنیایی که واسه خودش ساخته دل بکنه و واقعیتو قبول کنه...بذار به حال خودش باشه... دنیای قشنگ اون بدون اونا نابود میشه.....چرا باید راضی به از بین رفتن دنیای یه آدم-هر چند یه دنیای ساختگی- باشی؟

اما اگه شروع کرد به مزاحمت ایجاد کردن واسه بقیه و دنیای ساخته شده توسط خودشو به بقیه تحمیل کردن و تجاوز کردن به دنیاهای بقیه, باید در کمال بی رحمی یه سوزن بگیری دستت و اون حباب ساخته شده بالا سر طرفو که همه ی  چرندیات زاییده ی  ذهنش توشه بترکونی و بعد بشینی و زجر کشیدنشو تماشا کنی!!